Tuesday, December 19, 2006

Lesson learned

I've been tasked to do some major modifications in a design document.  Since it's company policy not to copy any sensitive document to our local drive, I just made another copy on the same server to do my changes.  Yesterday morning I opened the document as usual and started doing my changes.  I clicked on  the save icon every once in a while to make sure my changes are saved.  At past 7pm as I was about to leave and almost gave myself a pat on the back for finishing the changes, something bizarre happened.  When I tried closing the document I got a message prompt to save my changes which is weird since I've been clicking the save button ever since. Whenever I try to save, the same prompt appears.  So I just cancelled and clicked on the save icon again, saved as usual (I thought) and no message prompt whatsoever.  But when I closed it again the message prompt was displayed again.  Since I was annoyed by the message and I'm eager to go home I just proceeded to close the document without saving.  In my mind I thought if there are changes I haven't saved since my last save, it would be minimal.  But I was wrong, I felt like crying when I opened the document again and found out all my changes for the day were gone.  I looked at the last modified date and it's still dated last Friday.   After a while I figured out what happened.  The #%^@#!*%^# server has no more space!  All along my changes were only saved in the memory, stupid MS Word, it should at least prompted some error when I click on the save icon. Another weird thing is I only attempted to close the file as I finished it, it's quite normal right?  or is it just me?

Thursday, November 9, 2006

Gumagana pa ba yun?

Ntbk Finally I was able to pack the Jolly-B box  *uy plugging* which I bought a few months back.  I'm so proud of myself!  Kaw ba naman kumuha ng super up-sized tignan ko lng kun d ka mapraning sa pag-aayos hehehe.  I was able to put in all my abubots *which my butihing ina would describe as basura hehehe*, some old clothes,books, new toys  and clothes and other gifts for the coming holidays and most importantly I was able to put in my most treasured Lexmark scanner&printer and my antigong notebook.  These two gadgets have been my most treasured possessions since I started scrapbooking, I guess hundreds of pictures have been scrapped with the use of these.  I'll surely miss them but I know they will be in good hands,  my father's! He was so excited when I told him about it, he's been eyeing my notebook since last year and even told me to buy a new one for myself.  I told him to wait and now the waiting is over!  Pero eto ang kontrabida, "Gumagana pa ba yun?" That was my dear mother as she was able to see last year that my notebook have spoiled battery and keyboard.  Maybe if she knew more about technology and had known that my notebook have only a CDR drive  (not even CDRW), no infrared, no firewire, no bluetooth and USB 1 only cguro abot-abot ang panlalait nya hahahaha *luv u Mama*



Friday, October 27, 2006

Jologs *da return*

If not for the internet access at the office, I would totally go nuts!   Oftentimes I work all by myself at the icebox, peeking at my inbox every now and then and seeing the "you’ve got mail" is always a relief.   I feel glad I’m still connected to the outside world and of course who would want to miss a tsunami of emails and missed out on all the fun.  Like cich's TFD, the birit of dynamic duo's 6 and g, the chorus of wakana6, BM's and slade's quest for pinakamaasim, tab’s update on the latest sales in town and so on and so forth.  Now popoy, pre and xav are also included in the thread.   I'm so happy to see familiar names, it brings back old memories from the tambayan, and definitely the Jologs are back!



webak@all







Tuesday, September 12, 2006

Mga eksena

Eksena # 1



Amo: I want this and this and this… blah blah blah give me assessment ok?



Alipin(ako yun): Ken ken!





Eksena # 2



Ayon sa patakaran ano mang assessment e kelangan dumaan sa aking PM (project manager)



Alipin : *Bigay ng assessment sa PM* (2 days kunwari pero 2 oras lng talga gugugulin dun nyahahaha)



PM: *Padala ng assessment sa client*



Note: hindi ako pinadalhan ng kopya ng hitad kong PM





Eksena # 3



Amo: *kunot noo* Why ah? Why 3.5 days ah? Just change this and that what? Blah blah blah



Alipin: *mas kunot ang noo* You see it’s like this ah, have to change this, add this blah blah (lahat na ng kasinungalingan maiisip ko)



Amot: Cannot leh, too much already



Alipin: *project ng maamong mukha sabay ngiti* Ok I’ll try to trim the effort will let you know, ok?





Eksena # 4



Alipin: I’m confused what? 



PM: you see it’s like this *litanya na kelangan kumita ng kompanya* blah blah blah



Anaps: *iiling-iling gang sa mabali na ang leeg* translation: umaayuda ang hitad



PM: okay we trim down to 3 days will inform her ok? just ignore auntie (amo)



Alipin: ok, pls let me know once agreed *pilit na ngiti*



PM: so sorry ah, ok will let you know



-------------------end---------------------------







Thursday, August 31, 2006

Just another day

You ever come across a person you never met and spoke for about a few minutes and then boom! He/she just pisses you off!  I guess most of my IT colleagues could relate to this situation.  Back home, I can say most of my users were quite pleased with what I do and eventually became close friends of mine.  But working abroad is a totally different thing; first and foremost just imagine the communication gap. With our differences in the accent itself, not to mention the practice of phone etiquette and the voice tone, a telephone conversation could definitely lead to misunderstanding.  Just recently I called one user who insists she created documents in a database that went missing.  Though I’m trying my very best to find out what happened, she was raising her voice and blabbering as if it was my fault.  What’s more irritating is her ignorance in the chronological sorting of documents, that is  “Test Doc Feb 2006” should come before “Test Doc Apr 2006” duh!



I spent almost 15 minutes just trying to explain to her that this could never happen since it was just plain text so it is sorted alphabetically and not chronologically.  To top it all, she just shrugged it off and said it’s not that important, duh! *ulet lng*, matapos akong ma-highblood bruha ka! ahihihi Well anyways, I don’t want to add anymore wrinkles to my exotic face *nyahahaha* so I just begged off and asked her to just discuss her problem with the IT head. Ayun naman pala! harharhar

Tuesday, August 22, 2006

Puting buhok

Puting buhok



(kapag may katwiran ipaglaban mo!)





Kakabasa ko lng ng email noon galing sa isang kaibigan, kwento kwento lng ng buhay buhay.  Medyo makati ang bumbunan ko nun, d naman dandruff kc nagamit na ako ng  selsun blue kun din man un apple cider vinegar (mabisa pero syempre buhok mo’y amoy suka ahihihi)





Anyway nagpunta ko sa toilet, gaya ng nakagawian d naman maalis na tumitig sa salamin at ayusin ng bahagya ang gulo-gulo kong buhok.  At dun na nga ako nagulantang, ndi isa ndi dalwa may lima atang bumulagang puting buhok sa aking bumbunan na dali-dali ko naman binunot dala ng panic.  Syempre d ko pa matanggap na tinutubuan na ko ng puting buhok.  Hmmm dala ata ito ng stress sa mga bagay-bagay at kaganapan sa buhay ko.  Hayaan nyong ibahagi ko ang munting kwento sa likod ng aking mga puting buhok…





Di na iba sa gaya kong OFW d2 sa Sg ang magpalipat-lipat ng tirahan, may 8 o 9 na ata kong natirahan sa mahigit 5 taon kong pamamalagi d2 sa Singapore.  May condo, HDB, apartment, at sa likod ng bawat tirahang yaon ang kwento ng aking buhay.  Pero itong huli ang syang nagbigay sakin ng malaking dagok at katakut-takot na sama ng loob.  Sa simula pa lng ay urong-sulong na ako sa kadahilanang sobrang mahal ng renta dagdag pa don na unfurnished (semi-furnished daw sabi ng kasera dahil me naagnas na sofa at binarnisang dining table).  Mantakin mo na lng ang gastos sa pagbili ng kama, ref at  washing machine.  Laking gulat ko pa nang malaman ko sa mismong araw ng piramahan na binebenta pala ng may-ari ang unit.  Sa salita ng may-ari at ahente na kasama sa bentahan ang tenancy agreement kun sakaling mabenta, ayun at natuloy din ang makasyasayang lagdaan.





Lumipas ang 5 buwan at eto na nga ang kinakaba kong magaganap.  Nabenta na ang unit, ngunit ang masaklap ayaw ng panibagong may-ari ng  tenants.  Sa maikling salita kailangan naming lisanin ang unit sa loob lamang ng isang buwan na agad ko naming ikinalumo.  Mantakin mo na lng ang gastos at hirap sa paglilipat, dagdag pa dun ang gahol na panahon sa paghahanap ng bagong malilipatan dala ng nakakabalisawsaw kong bagong trabaho (ibang kwento na to bwehehehe).   Di ko alam kung ano ang aming karapatan.  Mapalabok ang pagkahaba-habang kontrata na lalo lng nagpapagulo sa magulo ko nang isipan.  Sinangguni ko ito sa aming ahente na kahit nanindigang hindi kami dapat palayasin ay di naman kami nagawang  tulungang kausapin ang may-ari.  Katakut-takot ang pakiusap ko sa may-ari kahit ang loob ko ay punong puno na ng galit at sama ng loob.  Humihingi ako ng kaukulang danyos kahit un agent’s fee lang sana  kun di man ay bigyan kami ng dalawang buwang palugit.  Ganang akin ay sapat na panahon para makalingap ng pera at makahanap ng matiwasay na malilipatan.  Ngunit sadyang matigas ang kalooban ng aming kasera, tutulungan na lng daw kami ng kanilang ahente sa paghahanap ng malilipatan.  Wala kaming nagawa kundi sundin ang gusto nila.  Di rin kami napagtyagaan hanapan ng kanilang ahente maging ng aming ahente.  Sa kahulihan kami din ang nagsumikap humanap ng malilipatan.  Sa bawat hirap na aming dinaranas sa paghahanap, unti-unting nilalamon ng galit ang puso ko.  Mas lalo pang nanaig ang poot sa aking dibdib nang malaman kong walang Starhub sa aming bagong lilipatan.  Paano na ang TFC at internet ko?  *Gudbye PBB*  Wala akong nagawa kundi kanselahin ang kontrata sa Starhub at magbayad ng kaukulang penalty.  Yaon ang nagbunsog sa kin upang lalong ilaban ang aming karapatan.   Maraming kaibigang sumuporta at tumulong upang mabigyang liwanag kung kami nga ba ay may karapatang lumaban sa may-ari.  Sumangguni kami sa isang kaibigang abogada na agad kaming tinulungan.  Di ko iindahin kung sakaling ako ay  matalo, ang mahalaga ay ipaglaban ang aking karapatan. *orayt*  Ngayon nga makalipas ang dalawang buwan, nakuha naming ang ganang amin.. WAGI!  Kaakibat ng tagumpay na yun ang paniwalang kapag may katwiran ipaglaban mo!  Nawa’y magsilbing inspirasyon ito sa mga kababayan kong namamalagi din dito sa Singapore. 





Humarap ako sa salamin kanina, inusisa ko ang aking bumbunan, clear! Ala na ang mga puting buhok. =)











Friday, February 10, 2006

Wait lang

"Buti yan wala kang responsibilidad, mag-enjoy ka!", madalas kong
maririnig. Hindi ko alam kun pinapalubag ang loob ko o sadyang masarap nga
ang maging malaya. "Masyado ka kasing mapili, pihikan..., wala bang
umaalialigid sa iyo?" ....

Di ako kagandahan pero meron din mangilan- ngilan
nasilaw sa kakaiba kong katangian.
Pero ang puso ko'y sadyang di maturuan
umibig sa kung sino ang nandyan lang.
Walang music, walang sparkle, walang magic,
walang arrive kaya wag na lang
baka siya pa'y aking iwan pag dumating na
ang sa akin ay sadyang nakalaan. yebah!



*alang kokontra*



Saturday, January 21, 2006

Kakataba ng puso

Wohoooooooooo watabonding! Dun sa mga d nasabihan sensya na biglaan lang po, gusto lang namin icelebrate ang nagtatabaan naming mga puso! *orayt tsisi na!*



Salamat sa danggit, sa porkchop, sa prawn soup, sa satay, sa kway teow, sa maasim na spaghetti, sa nakakapasong mashed potato, sa naghahabaang sausages at sa nasunog na bakwa ...



Sa mga nagmagic, sa mga nag-pusoy at tong-its sa masalimuot na baraha ng Narnia, sa nakakabaliw na pelikulang "Get over it", sa astroboy mug, sa plastic cup na pangtakal ng bigas at higit sa lahat...



salamat sa inyo mga prenjies...hanggang sa muli!